Sarsıntının Gölgesinde / 6 Şubat. Saat 4:17 .......2023

O gece 6 Şubat’tı. Yağmur, karanlığın üzerine ince ince dökülüyordu.
Ben, gözlerimi tavana dikmiş, ertesi sabah başlayacak okulun son dönemine hazırlanıyordum.
Hayalini kurduğum hayat, sanki bir adım ötedeydi.
Sabaha umutla uyanacağımı sanmıştım.

Ama olmadı.

Saat 4:17.
Zaman, bir bıçak gibi yarıldı.
Bir uğultu duyuldu ilkin, sonra bir titreme.
Toprak, sessizliğini bozdu ve insanlığın üzerine devrildi.

Ne olduğunu anlayamadan bir çığlık yankılandı gecede.
Koşuşmalar… yalınayak panik…
Sonra ansızın çöken, taşların, duvarların, hayatların altına gömülmüş bir sessizlik.
Sanki dünya, bir anlığına nefesini tuttu.

O an sordum kendime:
Var mıyım hâlâ? Yoksa sadece bedenim mi burada?
Hayat dediğimiz şey, nefes almak mı yalnızca?
Yoksa hatırlanmak mı, birinin kalbinde yer bulmak mı, iz bırakmak mı yaşamak?
Eğer seni duyan, gören, anlayan kimse kalmamışsa
Gerçekten yaşıyor sayılır mısın?

Çünkü o an, her şeyin yok olduğu o an,
Ne sahip oldukların anlamlı kalır, ne de kimliğin.
Zaman silinir.
İnsan, sadece çıplak korkusuyla baş başa kalır.
Ve enkazın altında, var olmakla yok olmak arasında asılı kalır ruhun.
Bir boşlukta sallanır gibi...

O an, ya korkudan kesilir nefesin
Ya da bir molozun arasındaki ince bir boşluk, seni hayata bağlar.
İşte ben, o boşlukta kaldım.
Ve kendime sordum yine:
Neden ben?
Neden ben hayattayım?
Ne yaptım da yaşamaya devam ediyorum?
Ya o duvarların altında kalanlar? Onların suçu neydi de bir hiçlikte solup gittiler?

Ama belki ben de bir parçamla öldüm o duvarların altında.
Çünkü o gece bu gözler, bir insanın ömrüne sığmayacak şeyler gördü.

Korku, görünür mü?
Görünürmüş.
O gece gördüm.
Bir annenin, üzerinde ölerek koruduğu yavrusunu…
Bir çocuğun, korkuyla büyümüş çırılçıplak gözlerini…
Bir evin, bir ömrün, bir umudun saniyeler içinde yok oluşunu…

Şimdi tüm sesimle bağırıyorum bu büyük boşuluğa,

Bunca acının sebebi sadece yıkılan binalar mıydı?

Yoksa o binaları yapan, vicdansız, kalpsiz, acımasız insanların hırsları mıydı?

Bu büyük çöküşün suçu yalnızca toprağın mıydı?
Yoksa bina yapıcılarının suçlarını bile isteye görmezden gelenlerin miydi?

Binalar yalnızca düştü belki,
Ama biz, o gece, insanlığın da nasıl çöktüğünü gördük.

Ve hâlâ, enkazdan çıkmaya çalışıyoruz.
Yalnız bedenimizle değil, ruhumuzla, hafızamızla, vicdanımızla…

BERKAY BEYAZ

Foto: Doruk Aksel Anıl / www.pexels.com 'dan alınmıştır.